Schilderen is slechts een onderdeel van de activiteiten waarmee Willem Verburg (Mijdrecht, 1967) zich bezighoudt, en zelfs daarin maakt hij gebruik van een veelheid van stijlen, opvattingen en beeldelementen. Zijn schilderijen kunnen kleurrijk en uitbundig zijn, maar evengoed monochroom en ingetogen. Abstracte patronen en kleurvlakken worden gecombineerd met knipsels uit tijdschriften en herkenbare, sterk gestileerde dier- en mensfiguren. Sommige personages keren telkens terug: de robot, de krokodil, de superheld, de ruimtevaarder. Ze verwijzen naar een door sprookjes en strips geïnspireerde wereld waarin de verbeelding vrij spel heeft gekregen. Willem werkt in hoog tempo. Dat vindt hij noodzakelijk: 'Ik moet mijn eigen gedachten voorblijven. Zodat je achteraf het gevoel hebt: "Hee, heb ik dat gemaakt?" Door mijn werk ontdek ik wat ik denk.'
Uit de schilderijen spreekt een bijna obsessieve dynamiek, die door de toepassing van strikte compositorische principes in toom worden gehouden. Met visuele middelen probeert Willem een scala van stemmingen en emoties weer te geven, zoals woede en verdriet, maar ook uitbundige vreugde. Zijn schilderijen gaan over 'leven, dood en wat ik daarvan vind. Maar de manier waarop ik daar tegenaan kijk, evolueert sterk. Een paar jaar geleden was het een soort doemdenken. Heel egocentrisch, je waant je het centrum van de wereld. Tegenwoordig zie ik meer het grote proces, de maatschappij als organisch geheel. Zoals de stad, de natuur bij uitstek. Met aan- en afvoer en de mens daar als meest succesvolle diersoort middenin. Dat is iets wat in veel schilderijen is terug te vinden.' De toeschouwer wordt blootgesteld aan een bombardement van indrukken, een stroom van associatieve beelden die een verhaal vertellen waarvan de structuur vaak pas naderhand duidelijk wordt. Dat verhalende karakter van Willems schilderijen en de manier waarop hij zijn onderwerpen in beeld brengt, hangen rechtstreeks samen met zijn werk als striptekenaar. Sinds zijn debuut Son of a Gun uit 1994 publiceerde hij een reeks van boeken en tijdschriftbijdragen waarin hij de relatie tussen tekst en beeld onderzoekt en de verhalen spelenderwijs ontstaan doordat het ene beeld het andere oproept. '
Het blijft me verbazen hoe het menselijk brein onbewust structuur kan aanbrengen waar die eigenlijk volledig ontbreekt,' zegt hij daarover. De manier waarop zijn verhalen zich ontwikkelen, wijkt sterk af van de klassieke, lineaire vertelwijze die in strips gebruikelijk is: 'Het gaat helemaal niet om herkenbare personages die van A naar B hossen om de een of andere schat te vinden. De schat ligt in de zoektocht zelf. Het gaat om de weg, niet om de eindbestemming.'Ook zijn schilderijen en tekeningen laten zich lezen als persoonlijke notities en commentaren die weliswaar voortdurend van de hak op de tak springen, maar die bij elkaar een samenhangend, autobiografisch relaas vormen: een prikbord waarop hij alles wat hem bezighoudt, kwijt kan. Behalve met schilderen en striptekenen houdt Willem zich verder nog bezig met het vervaardigen van objecten en de aankleding van drum 'n' bass-feesten. Ook hijzelf vraagt zich soms af waar hij alle energie vandaan haalt: 'Ik heb vaak het gevoel dat er een co-piloot in mijn hoofd zit. Zelf ben ik niet meer dan het wormvormig aanhangsel.' De spontaniteit die een kenmerk is van Willems werk werd gestimuleerd doordat hij sinds 1997 regelmatig samenwerkt met kinderen: 'De ongeremdheid, de repeterende vormen en het bezig zijn ongeacht het resultaat, allemaal aspecten die ik in de samenwerking met de kleintjes opnieuw mocht ontdekken.' In zijn atelier laat hij zijn dochtertje Neneh meeschilderen aan zijn doeken en hij citeert met instemming Pablo Picasso, die ooit zei dat hij er een mensenleven over had gedaan om te leren schilderen als een kind van drie.
